Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ TO 3o CRASHFEST


Πόσες συνολικά ταινίες συμμετέχουν στο 3ο Crashfest; Τι προσδοκίες έχετε από τις φετινές συμμετοχές;

Φέτος έχουμε 95 συμμετοχές από 24 σχολές της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Μπορούμε πια να είμαστε βέβαιοι ότι η ιδέα μας για την δημιουργία ενός φεστιβάλ σπουδαστικών ταινιών έδωσε την δυνατότητα δημοσίας έκφρασης σε μια ομάδα νέων που μέχρι τώρα δεν είχε δικό της χώρο.
Από χρονιά σε χρόνια, αν εξαιρέσουμε τις συμμέτοχες των ελλήνων σπουδαστών του εξωτερικού) βλέπουμε να βελτιώνεται η ποιότητα των ταινιών σε όλα τα επίπεδα (story, τεχνικές αφήγησης, ερμηνείες κλπ.) και το λέμε, παρότι κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε ότι μπορεί να το κάνουμε για να διαφημίσουμε την διοργάνωση μας.

Στην επικοινωνία σας με τους δημιουργούς, σας εκμυστηρεύονται τους φόβους, τα όνειρα, τις δυσκολίες ή ότι άλλο; Ποια είναι αυτά;

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το επίπεδο να έχουμε μια τόσο προχωρημένη επικοινωνία. Αυτό γίνεται μονό με μερικά από τα παΐδια, κυρίως φοιτητές του τμήματος κινη/φου του ΑΠΘ. Αλλά από ότι φαίνεται και στις ταινίες τους έχουν μεγάλη αγωνία για την επαγγελματική τους αποκατάσταση και οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ο βασικός άξονας των προβληματισμών τους.

Είστε ευχαριστημένος με το επίπεδο των ταινιών;

Μερικές από τις ταινίες είναι εξαιρετικές, κάτι που αποδεικνύει και την θεωρία μου ότι αν θέλουμε να έχουμε μερικές καλές ταινίες πρέπει να παράγουμε δεκαπλάσιες.
Βεβαία είναι ακόμα νωρίς για να πούμε ότι αυτοί που έκαναν τις καλύτερες ταινίες είναι και οι πιο ταλαντούχοι γιατί όλα αυτά τα παΐδια βρίσκονται στην καλλιτεχνική εφηβεία τους και του χρόνου μπορεί να έχουμε εντελώς άλλη εικόνα, ως προς τα πρόσωπα εννοώ.

Με ποια επαγγελματικά κριτήρια, επιλέγετε τους νικητές;

Κανονικά η τέχνη δεν διαγωνίζεται, εκτίθεται. Παρόλα αυτά είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε τις καλύτερες ταινίες αλλά στην τελική επιλογή τα πράγματα δυσκολεύουν, και παρόλο που η εκάστου κριτική επιτροπή αποτελείτε από επαγγελματίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, εν τούτοις η κρίση έχει σχετικό χαρακτήρα, ανάλογα με το πλαίσιο που οριοθετεί η εκάστου επιτροπή. Εγώ ως διοργανωτής δεν εκφράζω γνώμη, ούτε παρίσταμαι στην διαδικασία κρίσης, ενώ έχω άποψη γιατί βλέπω όλες τις ταινίες. Τα μελή των επίτροπων ψηφίζουν κατά συνείδηση προσπαθώντας να βραβεύσουν αυτές τις ταινίες που, πάντα κατά την γνώμη τους, συγκεντρώνουν τις περισσότερες αρετές.

Τι ανταπόκριση έχει αυτός ο θεσμός;

1.Είναι η τρίτη χρόνια που οι συμμέτοχες ξεπερνούν τις ενενήντα ταινίες αν και έχουμε δυσκολέψει τα κριτήρια (από 20 λεπτά διάρκειας σε 15 λεπτά, δεν βραβεύουμε βραβευμένες από άλλα φεστιβάλ, δεν επιτρέπεται συμμέτοχη με περισσότερες από δυο ταινίες, είναι μονό μερικά από αυτά).
2. Μας πιέζουν να το κάνουμε Διεθνές, κάτι που δεν μπορούμε να υποσχεθούμε γιατί κάτι τέτοιο απαιτεί άλλα οικονομικά μεγέθη και άλλη οργανωτική υποδομή.
Η διοργάνωση μέχρι και φέτος είναι εντελώς εθελοντική.
3. Ελπίζουμε να το δείξει φέτος και η μεγαλύτερη προσέλευση του κοινού.
Στο face book πάντως είμαστε το group με τους περισσότερους φίλους, μακρών όλων των άλλων διοργανώσεων – πολλές από τις οποίες είναι μεγαλύτερες από την δική μας.
Παρ΄ όλα αυτά θεωρώ ότι είναι λίγο νωρίς ακόμα. Στην πενταετία συνάγονται ασφαλέστερα συμπεράσματα.

Ποια είναι η θεματολογία των ταινιών και ποιες είναι οι αγωνίες που οι νέοι θέλουν να εκφράσουν;

Υπάρχει μια πολύ έντονη απαισιοδοξία σε ότι και αν εκφράζουν. Επικρατούν οι διαπροσωπικές και οι κοινωνικές σχέσεις. Ενώ στην πλειοψηφία τους είναι μια καλομαθημένη γενιά, δεν είναι καθόλου αισιόδοξη όσον αφορά στο μέλλον τους. Πιθανόν να έχουν και δίκιο. Δεν θέλω να τους κρίνω με τα κριτήρια της δικής μου γενιάς. Θα ήταν μεγάλο λάθος.

Το μέλλον της κινηματογραφικής τέχνης (τα παιδιά), έχουν μέλλον;

Τα πράγματα είναι δύσκολα στην Ελλάδα όσον αφόρα στον κινηματογράφο.
Βέβαια με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα ανοίγεται μια προοπτική ευρωπαϊκών συμπαραγωγών, αλλά το περιβάλλον είναι πιο ανταγωνιστικό και απαιτεί καλύτερη κατάρτιση, περισσότερες γνώσεις και περισσότερη διπλωματία (το ταλέντο το θεωρώ αυτονόητο).
Αυτό όμως, έτσι κι αλλιώς, αφορά μερικά παιδιά. Αυτά τα λίγα παιδιά, σε δέκα χρόνια από τώρα, θα δικαιώσουν η όχι την νεοσύστατη κιν/φικη παιδεία της χώρας μας.
Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους θα απορροφηθούν από την ντόπια τηλεοπτική βιομηχανία η την διαφήμιση.

Σε τι επίπεδο είναι η κινηματογραφική παιδεία στη χώρα μας;

Είναι νωρίς ακόμα για να δώσω μια απάντηση. Η γενική εικόνα δεν είναι καλή.
Όταν στο Παρίσι μόνον, στη Γαλλία, υπάρχουν τρεις πανεπιστημιακές σχολές, μια Ακαδημία, μια Ανωτάτη επαγγελματική σχολή και περισσότερες από 15 ιδιωτικές,
Γιατί εμείς να είμαστε αισιόδοξοι με μια πολύ πρόσφατη πανεπιστημιακή σχολή, δυο ΙΕΚ και μερικά εργαστήρια ελεύθερων σπουδών;


Και μετά το φεστιβάλ τι; Οι ταινίες ποια μοίρα έχουν;

Αυτές οι ταινίες δεν έχουν πραγματικό οικονομικό μέλλον.
Οι καλύτερες από αυτές ίσως είναι
η αρχή ενός portfolio για να βρουν (δεν λέω δουλειά, δεν μου αρέσει) την άκρη του νήματος ώστε να αναπτυχτούν σας καλλιτέχνες κινηματογραφιστές.
Αυτός είναι και ο σκοπός των βραβείων μας. Να τους ενθαρρύνουμε να προσπαθήσουν περισσότερο. Άλλωστε ο κινηματογράφος, όπως και όλα τα άλλα, μαθαίνετε δουλεύοντας. Στην προκείμενη όμως περίπτωση αυτή η εξάσκηση κοστίζει ακριβά.

Ποιες ανάγκες καλύπτει το φεστιβάλ;

Το φεστιβάλ δίνει βήμα σε μια ηλικιακή και με κοινά ενδιαφέροντα ομάδα νέων να αποκτήσουν ένα δημόσιο βήμα.
Το πώς θα το εκμεταλλευτούν δεν είναι κάτι που δεν εξαρτάται μόνο από μας αλλά κυρίως από τους ιδίους. Το Βήμα αυτό (φεστιβάλ) θα γίνει σπουδαίο αν οι ταινίες τους γίνουν περισσότερες, καλύτερες και πιο ειλικρινείς σχετικά με τα προβλήματα και τις ανησυχίες της εποχής και της γενιάς τους. Έτσι, πιθανό μια μέρα, το ΄΄ βραβεύτηκα στο CRASHFEST’’ να γίνει κάτι σημαντικό.


making of 3rd CRASHFEST


Θεσσαλονίκη - Μάιος 2008