Νίκος Γιαννόπουλος: «Το Crashfest δεν είναι επαγγελματικό φεστιβάλ αλλά προέκταση εκπαιδευτικής δραστηριότητας»!
-Πώς βιώσατε αυτή τη διοργάνωση μέσα από τα μάτια των παιδιών; Το χάρηκαν ως εμπειρία ή το βάρος του "δημιουργού" σοβάρεψε υπερβολικά το κλίμα για αυτά;
Νίκος Γιαννόπουλος: Εφέτος το επίπεδο των ταινιών ήταν σαφώς καλύτερο από πέρυσι. Αυτό σημαίνει ότι η συμμετοχή στο φεστιβάλ επηρεάζει ως ένα βαθμό την υπευθυνότητα με την οποία κάνουν οι σπουδαστές τις ταινίες τους οι περισσότερες από τις οποίες είναι εργασίες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είναι ανόητο σ΄ένα σπουδαστικό φεστιβάλ ένας θεατής να περιμένει να δει αριστουργήματα, πόσο μάλλον όταν αυτά εμφανίζονται σπάνια ακόμα και στα μεγάλα φεστιβάλ των επαγγελματιών του κινηματογράφου. Κάθε τι πρέπει να κρίνεται με τα κριτήρια που του αρμόζουν. Το Crashfest δεν είναι επαγγελματικό φεστιβάλ, δεν έγινε για να δείχνει αριστουργήματα αν και ελπίζουμε ότι κάποτε θα έρθουν και αυτά. Δεν κάνει προεπιλογή ταινιών όσο κακές και να είναι γιατί θέλει να είναι το βήμα όλων των σπουδαστών και των νέων από δέκα οκτώ μέχρι
είκοσι πέντε ετών. Πέρα λοιπόν από την αρτιότητα η μη ταινιών που γίνονται με ψίχουλα και χωρίς επαγγελματική υποστήριξη υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση που εκφράζει τις αγωνίες, τα οράματα, τις φιλοδοξίες και τις απόψεις μιας άλλης γενιάς που δικαιούται προκειμένου να ανδρωθεί να κάνει τα δικά της λάθη σνομπάροντας δικαίως τις συμβουλές των πατεράδων της. Όποιος δεν καταλαβαίνει αρκεί να ρίξει μια μάτια στον κόσμο των ενηλίκων. To Crashfest δεν θέλει να είναι ένα φεστιβάλ σαν τα άλλα αλλά προέκταση της εκπαιδευτικής δραστηριότητας των φοιτητών και των νέων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον όποιο δεν δίνουμε χρηματικά βραβεία αλλά «εργαλεία» (υπολογιστές, κάμερες, φιλμ κ.λπ.) και συνεργεία και μοντάζ ώστε να συνεχίσουν την κινηματογραφική δραστηριότητα τους. Ενθαρρύνουμε τους νέους και προσπαθούμε να τους συμβουλεύουμε χωρίς να τους αποθαρρύνουμε. Όποιος δεν έχει υπάρξει δάσκαλος είναι δύσκολο να το καταλάβει αυτό...
-Είστε ευχαριστημένος από το επίπεδο του έργου των σπουδαστών της σχολής κινηματογράφου, τουλάχιστον με βάση τις συμμετοχές τους στο CrashFest;
Ν. Γ.: Στην πρώτη διοργάνωση η παρουσία των σπουδαστών του ΑΠΘ ήταν πολύ αδύναμη, εφέτος ανεβήκαμε στην κλίμακα των βραβείων. Τελικά όμως δεν πρέπει να πιστεύουμε στο παραμύθι ότι μόνον όσοι βραβεύονται έχουν αξία ενώ όλοι οι άλλοι είναι άχρηστοι. Ένας διαγωνισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι μοιραίων συμπτώσεων και τυχαίων λαθών. Στην ιστορία του παγκοσμίου κινηματογράφου δεν έχουν βραβευτεί οι καλύτεροι. Κι άλλοι που βραβεύτηκαν χάθηκαν και δεν τους ξαναείδαμε ποτέ...Δεν θέλω να πω πως το ΑΠΘ έχει τους καλύτερους φοιτητές, διδάσκω και σε άλλες σχολές. Απλά λέω ότι ανεξάρτητα βραβείων αυτοί που είναι να ξεχωρίσουν θα ξεχωρίσουν έτσι κι αλλιώς...
-Πώς βλέπετε γενικώς το κλίμα απέναντι σε πρωτοβουλίες σαν τη δική σας; Είναι η αντιμετώπιση από πλευράς του πανεπιστημίου αυτή που θα θέλατε;
Ν. Γ.: Δεν βλέπω τί νόημα έχει να σχολιάσω κάτι επάνω σε αυτό...Δεν κάνουμε κάτι εξαιρετικό. Αγαπώ το σινεμά και θέλω να το αγαπήσουν και άλλοι. Οι δυσκολίες και οι αναποδιές κάνουν την περιπέτεια πιο ενδιαφέρουσα. Αλώστε δεν αποτελώ και μοντέλο τυπικού εκπαιδευτικού, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο. Ούτε ανήκω σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που τα λεφτά «τρέχουν από τα μπατζάκια του». Η ηθική συμπαράσταση είναι που μετράει και αυτή δεν έχει νόημα να την εισπράξουμε εμείς αλλά οι συμμετέχοντες σπουδαστές. Μπορεί να μην μας έδωσαν απλόχερα ότι ζητήσαμε αλλά μας έδωσαν και δεν αναφέρομαι μόνο στους θεσμικούς φορείς αλλά και στους ιδιωτικούς, αυτούς που όλοι κοιτούν με βδελυγμία σα να είναι κάτι κακό ένας βραβευμένος να εισπράττει εκτός από το τιμητικό αγαλματάκι και κάποια χρήσιμα εργαλεία η διευκολύνσεις για την επόμενη δουλειά του. Λυπάμαι αλλά, αν έπρεπε να διαλέξω, εγώ θα διάλεγα το δεύτερο, το έχω πει και σε ανάλογη περίπτωση που αφορούσε εμένα στο παρελθόν. Αν δεν μπορεί κάποιος να συνεχίσει να κάνει ταινίες τί να το κάνει το βραβείο;
-Στις φιλοδοξίες του φεστιβάλ είναι και το να αποκτήσει έναν διεθνή χαρακτήρα. Πώς ακριβώς φαντάζεστε να γίνει αυτό; Θα πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση με υιοθέτηση μιας σειράς τακτικών που να καλύπτουν ένα budget και να αφήνουν και κάποιο κέρδος; Ή απλά σας ενδιαφέρει η παρουσίαση των ταινιών;
Ν. Γ.: Ένα φεστιβάλ που οργανώνεται εθελοντικά δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Οι άνθρωποι κουράζονται, δεν ξέρω πόσες διοργανώσεις γνωρίζετε στην εποχή μας που να γίνονται εθελοντικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από την άλλη μεριά δεν μπορεί μια τέτοια διοργάνωση να γίνει επιχειρηματική δραστηριότητα όπου θα μιλάμε μόνο για χορηγούς και λεφτά. Απλά πρέπει να αμείβονται όσοι ασχολούνται για να μπορούμε να απαιτούμε από αυτούς να αφήσουν άλλες, επίσης αμειβόμενες ασχολίες τους. Ναι, θέλουμε ένα κοστολόγιο που θα μπορεί να αμείβει όλους τους εμπλεκόμενους στην διοργάνωση, ακόμα και τους φοιτητές. Αυτό είναι το δίκαιο...Δεν ξέρω πότε θα συμβεί αυτό, δεν ξέρω καν αν κάποτε θα συμβεί, αλλά έτσι πρέπει. Η διεθνοποίηση του φεστιβάλ είναι αυτονόητο ότι εξαρτάται από το ύψος του προϋπολογισμού γιατί αν τώρα έχουμε κάθε χρόνο γύρω στις εκατό συμμετοχές στο διεθνές θα έχουμε εξακόσιες και πιθανόν περισσότερες. Επίσης δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε προεπιλογές ταινιών ούτε αν γίνουμε διεθνές φεστιβάλ. Θα παίζονται όλες οι ταινίες ακόμα και χρειάζεται να μην κοιμόμαστε για μιαν εβδομάδα!
-Εντοπίζετε πράγματα τα οποία πρέπει να αλλάξουν ριζικά στην κοινότητα του πανεπιστημίου γενικότερα για να στηρίξουν μια δωρεάν παιδεία που να ανταποκρίνεται στο σήμερα;
Ν. Γ.: Δεν νομίζω ότι υπάρχει δωρεάν παιδεία, υπάρχει απλώς φτηνότερη και ακριβότερη παιδεία. Το πανεπιστήμιο παρέχει φτηνότερη παιδεία εκτός αν το ένα βιβλίο ανά μάθημα που δίνεται δωρεάν στους φοιτητές αρκεί για να γίνει κάποιος κάτι, τότε το πανεπιστήμιο είναι όντως δωρεάν. Αλλά έτσι είναι σα να ψωνίζεις από τα καλάθια για να πας σε γάμο! Αυτό που ενοχλεί εμένα δεν είναι η φτηνή ή η ακριβή παιδεία αλλά ότι το πανεπιστήμιο δεν επιτρέπει να σπουδάζουν σ΄αυτό οι εργαζόμενοι φοιτητές. Τα μαθήματα είναι μόνον ημερήσια σα να είναι αυτονόητο ότι όλοι όσοι θέλουν να κάνουν κάτι περισσότερο στη ζωή τους είναι οπωσδήποτε αυτοσυντηρούμενοι...
Η τελευταία παρατήρηση του Ν. Γιαννόπουλου είναι πολύ σημαντική και καλό θα ήταν να προσεχτεί από τους υπεύθυνους όχι μόνο για την κινηματογραφική αλλά συνολικά για την παιδεία...Κατά τα άλλα, συμφωνώντας απόλυτα με όσα λέει, θα παρατηρήσουμε μόνον ότι οι διαπιστώσεις περί του επιπέδου των ταινιών ήρθαν πριν απ’ όλα από την κριτική επιτροπή. Και ίσως εκεί να βρίσκεται και η μόνη ένσταση, ένα τέτοιο φεστιβάλ μπορεί να μην έπρεπε να είναι διαγωνιστικό καθώς η ύπαρξη επιτροπών, βραβείων και διακρίσεων δημιουργεί διαφορετικές προσδοκίες στον θεατή, αδικαιολόγητα υπερβολικές πιθανότατα για ανθρώπους που ακόμα μαθαίνουν το μέσο. Με όλη την αγάπη μας για το σινεμά και ειδικότερα τους Ελληνες μελλοντικούς δημιουργούς του θα τολμούσαμε να ρίξουμε μιαν ιδέα: Οσοι προσφέρουν δώρα να δίνουν το αντίστοιχο ποσό στους διοργανωτές, πράγμα που θα έλυνε σε κάποιο βαθμό και το πρόβλημα της χρηματοδότησης του φεστιβάλ, κάθε ένας από τους συμμετέχοντες να έπαιρνε το ίδιο συμβολικό δώρο και με κάποιο τρόπο να υποχρεώνονταν να παραστούν εκπρόσωποι της ελληνικής – μακάρι και της ξένης κάποτε! – κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι τελευταίοι θα είχαν έτσι την ευκαιρία να διαβλέψουν κάποια νέα ταλέντα από πολύ νωρίς γεγονός που θα ήταν πολύ θετικό και για μερικά από αυτά τα παιδιά καθώς θα έθετε τις βάσεις για την μελλοντική επαγγελματική τους απασχόληση. Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια ότι αυτή η πρόταση μας είναι απόλυτα εύκολο να υλοποιηθεί ούτε φυσικά ότι είναι η μοναδική αλλά θα μπορούσε πολύ ωραία να γίνει η αρχή μίας συζήτησης που θα βοηθούσε τόσο τον θεσμό του φεστιβάλ όσο και τους συμμετέχοντες σε αυτό...
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 06/05/2007
