InsideOut

Ήμουν λέει με τον Ίταλο και κόβαμε βόλτες στην Συγγρού. Εγώ πεζός κι αυτός στο καροτσάκι του. 
(Σ’ αυτή την εκδοχή του ονείρου, το Σύνταγμα δεν απείχε σχεδόν καθόλου απ’ το Παλαιό Φάληρο.)

Κοιτάζω και βλέπω. Βλέπω και σκέπτομαι. Βλέπω και υποθέτω..

‘’Μην γράψεις στον Χόρχε, δεν θα σου απαντήσει, μου λέει. Αν όμως τον συναντήσεις θα σου μιλήσει. Ξέρω τι σου λέω. Μπορεί να περάσετε το βράδυ μαζί. Να πίνετε και να σου λέει ιστορίες. Ένας θεός ξέρει πόσες ιστορίες ξέρει ο τύπος. Είναι γεμάτος από ιστορίες. Ξέρει ιστορίες που κρύβουν άλλες ιστορίες. Ιστορίες μέσα σε ιστορίες που συναντούν ιστορίες, που διασταυρώνονται με ιστορίες, που αναιρούν η  επιβεβαιώνουν ιστορίες. Αυτός ο τύπος όταν ήταν μικρός πρέπει να έπεσε μες την μαρμίτα με τις ιστορίες… κατι σαν τον Οβελίξ, χα χα χα…. Ελπίζω ν’ αντέχεις το ποτό ‘’

( Πίνει ο Χόρχε; Δεν ήξερα ότι ο Χόρχε πίνει. )

Κοιτάζω και καταλαβαίνω, Σκέπτομαι και καταλαβαίνω. Υποθέτω ότι καταλαβαίνω. 

Όσες ιστορίες και να πεις τελικά, λες μόνο μια ιστορία. Όμως ο κόσμος είναι γεμάτος με πολλές λεπτομέρειες. Εμείς είμαστε μικροί και ο κόσμος μεγάλος. Δεν μπορούμε να δούμε τον κόσμο ολόκληρο. Βλέπουμε μόνο τις λεπτομέρειες. Τα μικρά κομματάκια ενός γιγάντιου παζλ και μ΄αυτά προσπαθούμε να φτιάξουμε τον κόσμο. Μόνο που δεν ξέρουμε πώς να τα συνθέσουμε κι έτσι έχουμε μια παραμορφωμένη και ελλιπή εικόνα του. Ένα κουβά με ιστορίες που δεν ξέρουμε πια είναι πρώτη και πια τελευταία. Που δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν μεταξύ τους, ούτε πως διάβολο βρέθηκαν εκεί…..  στο κουβά μας.

Παρόλα αυτά πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε να βρίσκουμε ιστορίες στον κουβά μας και να τις λέμε.

Το φως άλλαζε γρήγορα αλλά δεν είχε σύννεφα στον ουρανό. 
(Τώρα αυτό τι σημασία έχει; …….)

Κοιτάζω κι ακούω. Ακούω και σκέπτομαι. Ακούω κι υποθέτω.

Πράγματα που γνωρίζω και άλλα που ούτε καν ξέρω. Ο Ίταλο είναι εύθυμος κι ομιλητικός κι εγώ καλό κοινό. Ακούω. Δεν ξέρω γιατί κυκλοφορεί με καροτσάκι. Δεν την ξέρω αυτή την ιστορία. Ξέρω όμως πως τυφλώθηκε ο Χόρχε. Ξέρω πως οι ιστορίες δεν έχουν τόσο μεγάλη σχέση με τα μάτια, όση με τα αυτιά. Καταλαβαίνω όταν ακούω κι όχι όταν βλέπω. Τότε τι είναι ο κινηματογράφος; Στην λογοτεχνία δε βλέπεις. Αυτό που διαβάζεις είναι ήχος που ακούς. Αυτό είναι ο κινηματογράφος. Οι εικόνες υπάρχουν για το ήχο κι  όχι ο ήχος για τις εικόνες. Μια τέχνη που κατανοούμε λάθος. Μια τέχνη που βασίζετε στις ιστορίες και παράγει ήχο απ΄τις εικόνες. 
Το νόημα. Το μήνυμα. Η σκέψη. Είναι έννοιες ακουστικές.

Άρα οι εικόνες δεν είναι παρά σύμβολα, όπως οι λέξεις. Άρα οι εικόνες επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες. Αλλάζουν νόημα με το πέρασμα του χρόνου. Με την αλλαγή των κοινωνικών και άλλων παραμέτρων. Άρα είμαστε τυφλοί που νομίζουμε ότι βλέπουμε. Αλλά δεν βλέπουμε το ίδιο πράγμα, παρόλο που οι εικόνες είναι ίδιες. Ουτοπική τέχνη ο κιν/φος, προσπαθεί να δώσει στις εικόνες λόγο ύπαρξης, όπως κάνουν τα λεξικά με τις λέξεις, αλλά το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να τις ευτελίζει. Μια εικόνα, λένε, χίλιες λέξεις....Λάθος..... Μια λέξη, είναι χίλιες εικόνες.,,,, 
Κι ένα νόημα,; ......Χίλιες λέξεις κι εκατομμύρια εικόνες.  

Το Eξω υπάρχει μόνο για να κατανοήσουμε το Mέσα. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι τυφλοί. 
(Το ξανάπα αυτό; Δεν θυμαμαι.)

Οι εικόνες είναι μια παραίσθηση. Σαν να παίρνουμε ουσίες. Το Έξω υπάρχει για να πηδήξουμε Μέσα. Χωρίς το Μέσα, δεν μπορεί να υπάρξει το Έξω.

Κλείνω με τα χέρια τ΄ αυτιά μου.

Κοιτάζω. Σκέπτομαι. Υποθέτω. Ακούω. 
Βλέπω το καροτσάκι με τον Ίταλο κοιμισμένο να παίρνει ακυβέρνητο την κατηφόρα. Η Συγγρού είναι δρόμος κατηφορικός. Στο τέλος υπάρχει μόνον η θάλασσα.

Ο ήλιος αιμόφυρτος, ξεψυχούσε στο νερό.

(Ουτ’ αυτό έχει νόημα τώρα πια……)

Ν.Γ.

Αθήνα

31/8/2011