‘’…. Γιατί ο μηχανισμός του χρόνου
είναι υπερβολικός για την
απλοϊκότητα των ανθρώπων.’’
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ:
Παράφραση φράσης απο τη ‘’Κόλαση 1.32’’
Συχνά όπως κι ο Έρωτας,
παιχνίδια ο Χρόνος μας σκαρώνει.
Κι ενώ στους χρυσοκίτρινους αμμόλοφους
το Σίσυφο αφήνει να ιδρώνει,
- τιμωρημένος καθώς είναι απ΄τους θεούς -,
στο αρχοντικό της Πηνελόπης δεν ζυγώνει
λες κι είναι ξόρκι το πλεχτό
που μέρα - νύχτα υφαίνει και ξηλώνει,
στον πολυμήχανο Οδυσσέα τον ίσκιο του απλώνει
και σ΄ εφιάλτη τ΄ όνειρο μεταμορφώνει.
Στου γέρο Λαέρτη, του χοιροβοσκού, τ΄ αλώνι,
ο τελευταίος απ΄τους Δαναούς,
κεί που θαρρεί πως το ταξίδι του τελειώνει,
βλέπει στα μάτια του πιστού του σκύλου Άργους που πεθαίνει,
τον εαυτό του νέο και σφριγηλό,
σημαία πολέμου με παιάνες να υψώνει
και να σαλπάρει γι΄ άλλους τόπους και μια πρώην ερωμένη,
γυναίκα τώρα ενός αλλού, την Ελένη.
Συχνά όπως κι ο Έρωτας,
παιχνίδια ο Χρόνος μας σκαρώνει.
Κι ενώ στη μισοσκότεινη σοφίτα,
αφήνει ήσυχο τον Ντόριαν Γκρέυ να μαραζώνει
- τιμωρημένος καθώς είναι απο τον εαυτό του -,
κι απ΄της Αλίκης αποφεύγει να διαβαίνει,
λες κι είναι ξόρκι ο καθρέφτης
όπου η Αλίκη μπαινοβγαίνει,
τη μνήμη του τυφλού Οιδίποδα θολώνει,
τις τελευταίες αναμνήσεις του ματώνει.
Μες το σκοτάδι το βαθύ που τον κυκλώνει,
ο δυστυχής αυτός ανόητος,
εκεί που η μοίρα πια δεν τον ζυγώνει,
βλέπει, στερνή αντανάκλαση φωτός,
από τη Σπάρτη προς τη Θήβα, έναν άνδρα, να πηγαίνει,
μόνο και μόνο για να εκπληρωθεί μια προφητεία
που σε χρόνο ανύποπτο διατύπωσε μια ξένη, η Πυθία.
Μες το λαβύρινθο οικοδεσπότης
ειν΄ο Μινώταυρος ο Χρόνος
κι ο Αστερίωνας ο Ιππότης
τον συναντάει πάντα μόνος.
Δεν έχει βέλη στη φαρέτρα.
Έχει μια Λέξη που πληγώνει.
Κι όπως του λιοτριβιού η πέτρα,
ότι αγγίζει, σα Σκέψη λιώνει.
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ
