Μετά, τα δάκρυα των πρωτόπλαστων, όταν διωγμένοι απ’ τον Παράδεισο βρέθηκαν στο γυμνό και παγωμένο κόσμο της πραγματικότητας.
Η βαρύτητα τα σπρώχνει με ταχύτητα προς τα κάτω, αλλά αν εμείς καθυστερούσαμε την πτώση τους σε κίνηση αργή, θα βλέπαμε ότι παίρνουν το σχήμα ασημένιων νομισμάτων. Κι όταν προσκρούουν στο έδαφος διαλύονται βίαια και σκορπίζουν έκπληκτα δημιουργώντας πίδακες που θυμίζουν βασιλικές κορώνες. Η φρυγμένη και άγονη γη ρουφάει τις σταγόνες του νερού με βουλιμία. Τότε ο κόσμος των ανθρώπων αρχίζει να παίρνει μορφή.
Το νερό είναι ο πρωταθλητής όλων των στοιχείων. Παίρνει όλα τα σχήματα. Χωράει μέσα σε όλα τα σχήματα αλλά και όλα τα σχήματα χωράνε μέσα σ’ αυτό. Όταν παγώνει συναγωνίζεται τη σκληρότητα του ατσαλιού και όταν εξατμίζεται γίνεται αόρατο όπως ο αέρας. Ύστερα συγκεντρώνεται πάλι σε σταγόνες λευκού ή σκούρου γκρίζου που καλύπτουν τον Ουρανό. Βουτάει από τα σύννεφα χωρίς φτερά και δίχως αλεξίπτωτο ή δίχτυ ασφαλείας. Θάβεται και ανασταίνεται. Περπατάει πάνω στη φωτιά χωρίς να βγάλει φουσκάλες. Παίζει, δροσίζει αλλά και τιμωρεί. Μιλάει όλες τις γλώσσες. Έχει ρυθμό και κινείται σ’ όλες τις διαστάσεις. Το νερό είναι πανταχού παρόν.
Το νερό κατέχει το μυστικό της γονιμότητας. Είναι η δροσιά στην αχλύ του ξημερώματος της ζωής καθώς ο ήλιος τεντώνει τεμπέλικα τα μουδιασμένα από τον ύπνο χέρια του. Είναι ο χυμός όλων όσων γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν στον αέναο κύκλο της δημιουργίας.
Το νερό αλλάζει πάντα και αλλάζει τα πάντα. Είναι ουσία και η ουσία όλων των όντων. Είναι η ιδέα κι όλες οι ιδέες μαζί. Έχει υπόσταση και όγκο που όμως κανείς δε μπορεί να προσδιορίσει. Ταξιδεύει παντού, άπιαστο και ασυγκράτητο σε μία Οδύσσεια ατέρμονη, γεμάτη ιστορίες.
Γιατί το νερό είναι γνώση και μνήμη, είναι η γνώση και η μνήμη του Θεού. Από το μέτωπό του πέφτει στη διψασμένη γη που το ρουφάει γεμάτη βουλιμία. Κι όταν αυτή αρχίζει να ξεδιψάει και το σκουριασμένο χρώμα του προσώπου της να γίνεται λαμπερό, καφέ ή μαύρο, τότε ξεχειλίζει σε μικρά ρυάκια που καθώς το ένα χύνεται μέσα στο άλλο, στα σταυροδρόμια των ρυτίδων της, μεγαλώνει, μεγαλώνει και μεγαλώνει σε ποταμάκια και ποτάμια και ποταμούς ώσπου χύνεται στην απέραντη και φιλόξενη θάλασσα που τυλίγει σαν τσόφλι όλη τη γη, στη μητέρα όλων των νερών, στην ασίγαστη μνήμη όλων των σκέψεων αλλά και των γεγονότων απ’ την ημέρα που ο κόσμος άρχισε να υπάρχει.
Ακόμα και τ’ όνομά του – νερό ή ύδωρ ρέει όπως το νερό.
Το επόμενο πιο υγρό στοιχείο της φύσης είναι ο ΕΡΩΣ. Λένε πως οι άνθρωποι είναι εφεύρεση του νερού που τους έφτιαξε για να το κουβαλάνε από το ένα μέρος στο άλλο. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα του Έρωτα. Η αλήθεια όμως βρίσκεται πάντοτε στη μέση. Ο έρως είναι φύση αρσενική, ενώ το ύδωρ φύση θηλυκή. Γιατί ο έρως είναι φτερωτός κι ας ρέει όπως το νερό κι αυτός.
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
