ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ
Εμφανίζεται ξαφνικά όπως ο γάτος απ΄το Τσεσάιρ
και σου χαμογελάει σαν τη Τζιοκόντα,
Μ΄ένα χαμόγελο αινιγματικό μισοφέγγαρο,
έτσι που ποτέ να μην ξέρεις αν σου υπόσχεται τη Σελήνη
ή μόνο τη Νύχτα.
Η αρχή της Αρχής είναι η Θάλασσα (MAR/ια)
και του Τέλους η αρχή είναι Αέρας (AIR/αΜ).
Άπιαστη έτσι κι αλλιώς
Η Μαρία: Ψάρι και Δράκος.
Η Αιωνία Μαρία του Ιωσήφ και του Τόνι,
Του Γκοντάρ, του Μπουνιουέλ και των άλλων,
Επιθυμητή και Ωραία
κι Απούσα σαν Κάρμεν.
Της αρέσει να κυνηγιέται και να παίζει κρυφτό,
όπως κι η ίδια κρύβεται και κυνηγάει τον εαυτό της,
τρέμοντας μήπως τον βρει, αν και δεν ξέρει που και πως,
σε μια Οδύσσεια τυφλή, με μόνο οδηγό το βιβλίο της Άμμου.
Μα προς Θεού, ανύποπτε, ανυπόμονε κυνηγέ,
Μη γελαστείς, όπως ο πρίγκιπας Γιόρν.
Δεν μπορείς να την πιάσεις.
Χάνεται μονομιάς, σαν το άσπρο ελάφι,
Κι αφήνει πίσω της μονάχα ένα χαμόγελο.
Χαμόγελο αινιγματικό κι ανεξιχνίαστο, σαν Γόρδιος Δεσμός.
Ερμητικά κλειστό σαν το κουτί της Πανδώρας,
που δεν ξέρεις αν κρύβει μια Ρόζανορ ή μια Κίρκη,
αν κρύβει το Λωτό της Λησμονιάς και της Απόλαυσης
ή το θανατερό τραγούδι των Σειρήνων.
Άφησε τους συντρόφους σου να σε δέσουν στο κατάρτι,
όπως τον Μποάζ Γιαχίν
ή πάρε μόνος σου το μαγικό χαλί για την επόμενη σελίδα.
Μα μην γυρίσεις το κεφάλι σου, σαν τη Γυναίκα του Λωτ.
Στη Βαβέλ των Ψευδαισθήσεων, μπορεί να απολιθωθεί το Είδωλο σου.
Καθώς ο Χρόνος και η Κίνηση,
σαν τη βροχή καθαρίζει τις Εικόνες,
να μην ξεχνάς πως δεν απαρνιέσαι τις Τζιοκόντες με χαμόγελο,
αλλά μοναχά τούτο το Χαμόγελο χωρίς Τζιοκόντα.
Υ.Γ.
Η Μαρία, είναι η πρώτη στιγμή που η φαντασίωση μου της δίνει Διάσταση και Διάρκεια.
Τα υπόλοιπα συνθέτουν ένα δράμα ελεύθερο, όπου πριν την Αλήθεια και το Ψέμα υπάρχει
ακόμα η Ηδονή.
Φυλακισμένη σ΄ένα όνειρο που ονειρεύεται.
Αρχίζει με μια φυγή και τελειώνει με την οριστική μου αναχώρηση.
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ
