Το CRASHFEST δεν είναι ένα φεστιβάλ όπως όλα τα άλλα. Θέλει να αυτοπροσδιορίζεται σαν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας όσον αφορά την κινηματογραφική παιδεία στη χώρα μας.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν κάνουμε προεπιλογή των προβαλλόμενων ταινιών. Δεν ψάχνουμε να βρούμε αριστουργήματα. Αυτά θα προκύψουν στην πορεία. Εμείς είμαστε σίγουροι.
Αντιμετωπίζουμε όλες τις προσπάθειες με την ίδια σοβαρότητα. Φυσικά επικροτούμε τις καλύτερες, αλλά τα βραβεία μας έχουν χαρακτήρα ενθάρρυνσης. Πιθανόν κάποια από τα βραβεία να φαίνεται ότι έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα από άλλα, αλλά για μας είναι όλα το ίδιο, μια πρόφαση για να ενθαρρύνουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μοιράζουμε χρήματα αλλά δώρα χρήσιμα στην εκπαιδευτική εξέλιξη των διαγωνιζόμενων σπουδαστών. Τους δίνουμε δηλ. εργαλεία, βιβλία, προγράμματα κλπ.
Θεωρούμε ότι η δημόσια κριτική που θα υποστούν οι συμμετέχοντες είναι σημαντικός παράγοντας στην βελτίωση των ταινιών τους γιατί τους αναγκάζει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια και να αντιμετωπίσουν τα επόμενα εγχειρήματα τους με περισσότερη σοβαρότητα. Άλλωστε, κάτι που ακόμα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε και που έχει σχέση και με την πολιτική που εφαρμόζουμε στον ελληνικό επαγγελματικό κινηματογράφο και όχι μόνο, είναι ότι πρέπει να βοηθάμε πολλούς καλλιτέχνες για να έχουμε λίγες καλές ταινίες, να παράγουμε εκατό για να έχουμε πέντε. Όλοι μας αγαπάμε τον αμερικανικό κιν/φο αλλά πάντα αναφερόμαστε στις λίγες ταινίες που διαγωνίζονται για τα Οσκαρ, ίσως και μερικές ακόμα που παράγονται εκτός Χόλυγουντ, μόνο που στην Αμερική γυρίζονται σχεδόν πεντακόσιες ταινίες το χρόνο. Και κάθε φορά που μιλάμε για μια νέα εθνική κινηματογραφία αναφερόμαστε στις προσπάθειες μερικών κινηματογραφιστών που μετριούνται συνήθως στα δάχτυλα ενός χεριού και σπάνια στα δυο.
Σπουδαίος παράγοντας είναι επίσης το ότι σπουδαστές από διαφορετικά εκπαιδευτικά ιδρύματα συνευρίσκονται, γνωρίζονται και φτιάχνουν παρέες. Το CRASHFEST είναι μια δική τους γιορτή, ένας χώρος και ένας χρόνος που τους ανήκει και τους δέχεται χωρίς ιδεολογικές η καλλιτεχνικές προκαταλήψεις.
Ας μην ψάχνουμε επομένως για πρώιμα αριστουργήματα στις ταινίες νέων που ακόμα δεν έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και ας δούμε μέσα στις πολύ χαμηλού κοστολογίου προσπάθειες τους πως εκφράζονται οι αγωνίες τους, οι φιλοδοξίες τους, τα όνειρα τους, τους κώδικες που χρησιμοποιούν και πως αντιμετωπίζουν έναν κόσμο που κληρονόμησαν από μας και που, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους.
Νίκος Γιαννόπουλος
Αυτός είναι ο λόγος που δεν κάνουμε προεπιλογή των προβαλλόμενων ταινιών. Δεν ψάχνουμε να βρούμε αριστουργήματα. Αυτά θα προκύψουν στην πορεία. Εμείς είμαστε σίγουροι.
Αντιμετωπίζουμε όλες τις προσπάθειες με την ίδια σοβαρότητα. Φυσικά επικροτούμε τις καλύτερες, αλλά τα βραβεία μας έχουν χαρακτήρα ενθάρρυνσης. Πιθανόν κάποια από τα βραβεία να φαίνεται ότι έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα από άλλα, αλλά για μας είναι όλα το ίδιο, μια πρόφαση για να ενθαρρύνουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μοιράζουμε χρήματα αλλά δώρα χρήσιμα στην εκπαιδευτική εξέλιξη των διαγωνιζόμενων σπουδαστών. Τους δίνουμε δηλ. εργαλεία, βιβλία, προγράμματα κλπ.
Θεωρούμε ότι η δημόσια κριτική που θα υποστούν οι συμμετέχοντες είναι σημαντικός παράγοντας στην βελτίωση των ταινιών τους γιατί τους αναγκάζει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια και να αντιμετωπίσουν τα επόμενα εγχειρήματα τους με περισσότερη σοβαρότητα. Άλλωστε, κάτι που ακόμα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε και που έχει σχέση και με την πολιτική που εφαρμόζουμε στον ελληνικό επαγγελματικό κινηματογράφο και όχι μόνο, είναι ότι πρέπει να βοηθάμε πολλούς καλλιτέχνες για να έχουμε λίγες καλές ταινίες, να παράγουμε εκατό για να έχουμε πέντε. Όλοι μας αγαπάμε τον αμερικανικό κιν/φο αλλά πάντα αναφερόμαστε στις λίγες ταινίες που διαγωνίζονται για τα Οσκαρ, ίσως και μερικές ακόμα που παράγονται εκτός Χόλυγουντ, μόνο που στην Αμερική γυρίζονται σχεδόν πεντακόσιες ταινίες το χρόνο. Και κάθε φορά που μιλάμε για μια νέα εθνική κινηματογραφία αναφερόμαστε στις προσπάθειες μερικών κινηματογραφιστών που μετριούνται συνήθως στα δάχτυλα ενός χεριού και σπάνια στα δυο.
Σπουδαίος παράγοντας είναι επίσης το ότι σπουδαστές από διαφορετικά εκπαιδευτικά ιδρύματα συνευρίσκονται, γνωρίζονται και φτιάχνουν παρέες. Το CRASHFEST είναι μια δική τους γιορτή, ένας χώρος και ένας χρόνος που τους ανήκει και τους δέχεται χωρίς ιδεολογικές η καλλιτεχνικές προκαταλήψεις.
Ας μην ψάχνουμε επομένως για πρώιμα αριστουργήματα στις ταινίες νέων που ακόμα δεν έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και ας δούμε μέσα στις πολύ χαμηλού κοστολογίου προσπάθειες τους πως εκφράζονται οι αγωνίες τους, οι φιλοδοξίες τους, τα όνειρα τους, τους κώδικες που χρησιμοποιούν και πως αντιμετωπίζουν έναν κόσμο που κληρονόμησαν από μας και που, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους.
Νίκος Γιαννόπουλος
