τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές,
τις μέρες περιόδου.
Τώρα εδώ, στη μέση αυτού του δρόμου,
ειν’ σα να αποχωρίζομαι κάτι πολύ δικό μου.
Με κούρασαν οι κόκκινες στιγμές,
οι δικαιολογίες κι οι υπεκφυγές,
οι μέρες περιόδου.
Στη πόρτα καθώς σ΄ αποχαιρετώ
βλέπω στα μάτια σου πως σ΄ αγαπώ.
Βαρέθηκα τις κόκκινες στιγμές,
φιλιά και χάδια πάνω σε ουλές,
τις μέρες περιόδου.
Πριν να τελειώσει αυτή η διαδρομή,
με τα ‘’μπορεί’’ τα ‘’αν’’ και τα ‘’ίσως’’,
να φύγω πρέπει, με ιπτάμενο χαλί,
πριν η αγάπη γίνει μίσος.
Ν.Γ
